Η ναυμαχία αυτή αποτελεί ορόσημο στην εξέλιξη της ελληνικής επανάστασης από την άποψη ότι ήταν η αρχή της ενεργητικής παρέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων υπέρ των Ελλήνων.
Το συμμαχικό στόλο αποτελούσαν 27 πλοία (12 αγγλικά με αρχηγό τον αντιναύαρχο Έντουαρντ Κόδριγκτον, 7 γαλλικά με αρχηγό τον υποναύαρχο Δεριγνί και 8 ρωσικά με αρχηγό τον υποναύαρχο Χέιντεν) και είχε γενικό διοικητή τον Κόδριγκτον.
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αποτελούνταν από 82 πλοία και διοικούνταν από τον Ιμπραήμ πασά.
Η ναυμαχία ήταν αποτέλεσμα της συνθήκης του Λονδίνου (6 Ιουλίου 1827), που είχαν υπογράψει οι τρεις «προστάτριες» Δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία), καθώς πρόβλεπε τη δημιουργία ενός αυτόνομου ελληνικού κράτους κάτω από την επικυριαρχία της Τουρκίας, τη διακοπή των στρατιωτικών επιχειρήσεων και από τα δύο μέρη και όριζε, με μυστικό συμπληρωματικό άρθρο, ότι σε περίπτωση που η Τουρκία δε θα αποδεχόταν τους όρους αυτούς, οι τρεις Δυνάμεις θα χρησιμοποιούσαν τη βία, αφού εξαντλούσαν κάθε ειρηνικό μέσο.
Όμως, η συνθήκη του Λονδίνου, παρά την παρέλευση τριών μηνών, δεν είχε αναγνωριστεί ακόμα από το σουλτάνο, ο οποίος, τις μέρες εκείνες, πιθανόν είχε δώσει διαταγή στον Ιμπραήμ να καταλάβει την Ύδρα και να καταπνίξει την επανάσταση στην Πελοπόννησο.
Ο Δεριγνί επισκέφτηκε τότε τον Ιμπραήμ και του δήλωσε ότι ο στόλος του έπρεπε να γυρίσει στην Αλεξάνδρεια. Αυτός ζήτησε προθεσμία, ώσπου να γυρίσουν οι αγγελιοφόροι που είχε στείλει στο σουλτάνο και τον πατέρα του για να του φέρουν οδηγίες. Τα στρατεύματά του όμως συνέχιζαν τις λεηλασίες και τις σφαγές στη Μεσσηνία και την Ηλεία. Η συμπεριφορά του αυτή έγινε αφορμή να συνέλθουν οι τρεις ναύαρχοι και να αποφασίσουν να πλεύσουν μέσα στον όρμο του Ναβαρίνου, όπου βρισκόταν ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος.
Έτσι, στις 20 Οκτωβρίου μπήκαν μέσα στον όρμο πρώτα ο αγγλικός, ύστερα ο γαλλικός και τελευταίος ο ρωσικός στόλος.
Τα συμμαχικά πλοία παρατάχτηκαν απέναντι από τα τουρκοαιγυπτιακά, τα οποία είχαν ημικυκλική διάταξη κατά μήκος της ακτής. Μέσα στο μικρό όρμο, που χώρεσε τόσα πολλά πλοία, δημιουργήθηκε αναταραχή και ένταση.
Ο Άγγλος υποπλοίαρχος του πολεμικού πλοίου «Ντάρτμουθ» μπήκε τότε σε μια βάρκα, κατευθύνθηκε σ' ένα αιγυπτιακό πυρπολικό και ζήτησε την απομάκρυνσή του, για να μπορέσει το πλοίο του να αγκυροβολήσει.
Οι Αιγύπτιοι τον δέχτηκαν με πυροβολισμούς προκαλώντας με την ενέργειά τους αυτή γενίκευση του πυρός και αναμέτρηση των δύο στόλων. Η ναυμαχία κράτησε ως το απόγευμα και κατέληξε στη συντριβή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, τα τρία τέταρτα του οποίου καταβυθίστηκαν.
Η ναυμαχία του Ναβαρίνου έδειξε ότι η λύση του ελληνικού ζητήματος βρισκόταν πια προς το τέλος της και προκάλεσε διάφορες αντιδράσεις στα ευρωπαϊκά κράτη.
Η Γαλλία και η Ρωσία τη δέχτηκαν με ενθουσιασμό, η Αγγλία τη χαρακτήρισε ως «άτυχο επεισόδιο», ενώ στην Αυστρία δεν έκρυψαν τη μεγάλη δυσαρέσκειά τους.
Παρ’ όλα αυτά το ελληνικό ζήτημα είχε μπει
στην τελευταία φάση της επίλυσής του.
Επιμέλεια Άρθρου & Φωτογραφίας : Γεώργιος Λυμπερόπουλος
Η αναζήτηση στο άρθρο : Navarino, naval battle, Navarínou, navmachía, # navarinonaval battle, #navarínounavmachía, #navmaxia, #naumaxia, #nabmaxia, #nabarinou, #ναυμαχια, #ναυμαχιαναβαρινου,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου