Ολυμπιακοί αγώνες – olympiakoi agones

Διεθνείς αθλητικοί αγώνες, που γίνονται από το 1896 κάθε τέσσερα χρόνια και στους οποίους παίρνουν μέρος οι περισσότερες χώρες του κόσμου.  .  .  .

Οι αγώνες αυτοί αποτελούν συνέχεια των Ολυμπίων των αρχαίων Ελλήνων. 

Η αναβίωση των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων οφείλεται στο Γάλλο βαρόνο Πιέρ ντε Κουμπερτέν. Αφορμή στάθηκαν οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις που έγιναν στην περιοχή της αρχαίας Ολυμπίας στα τέλη του 19ου αι. Ύστερα από τις απαραίτητες ζυμώσεις (διαλέξεις, συνέδρια κ.ά.) ανακοινώθηκε προς τους εκπροσώπους 12 κρατών η απόφαση για την επανάληψη των Ολυμπιακών αγώνων (23 Ιουνίου 1894). Πρώτος πρόεδρος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής (ΔΟΕ) υπήρξε ο Έλληνας Δημήτριος Βικέλας.

Η πρώτη χώρα που ανέλαβε τη διοργάνωση των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων ήταν η Ελλάδα (Αθήνα, 1896). 

Στους αγώνες αυτούς πήραν μέρος περίπου 300 αθλητές από 13 χώρες, οι οποίοι διαγωνίστηκαν σε αγωνίσματα

στίβου,

ποδηλασίας,

κολύμβηση,

ξιφασκίας,

άρσης βαρών,

γυμναστικής,

πάλης,

αντισφαίρισης σε χορτάρι

και σκοποβολής.

Αργότερα, στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών αγώνων συμπεριλήφθηκαν και άλλα αγωνίσματα (ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα, χόκεϊ κ.ά.).

Ύστερα από την επιτυχία που γνώρισε η αναβίωση του θεσμού, Ολυμπιακοί αγώνες πραγματοποιήθηκαν στις εξής πόλεις:

Παρίσι (1900),

Σεντ Λούις (1904),

Λονδίνο (1908),

Στοκχόλμη (1912),

Αμβέρσα (1920),

Παρίσι (1924),

Άμστερνταμ (1928),

Λος Άντζελες (1932),

Βερολίνο (1936),

Λονδίνο (1948),

Ελσίνκι (1952),

Μελβούρνη (1956),

Ρώμη (1960),

Τόκιο (1964),

Μεξικό (1968),

Μόναχο (1972),

Μόντρεαλ (1976),

Μόσχα (1980),

Λος Άντζελες (1984),

Σεούλ (1988),

Βαρκελόνη (1992),

Ατλάντα (1996),

Σίδνεϊ (2000),

Αθήνα (2004).

Δεν έγιναν οι Ολυμπιακοί αγώνες το 1916, το 1940 και το 1944, λόγω του α’ και του β’ παγκόσμιου πολέμου.

Από το 1924 άρχισε η διοργάνωση Χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων για αγωνίσματα σε χιόνι και πάγο. Οι αγώνες αυτοί έγιναν στις εξής πόλεις:

Σαμονί της Γαλλίας (1924),

Σεν Μόριτς της Ελβετίας (1928),

Λέικ Πλάσιντ των ΗΠΑ (1932),

Γκάρμις-Παρτενκίρχεν της Γερμανίας (1936),

Σεν Μόριτς (1948),

Όσλο της Νορβηγίας (1952),

Κορτίνα ντ' Αμπέτσο της Ιταλίας (1956),

Σκουό Βάλεϊ των ΗΠΑ (1960),

Ίνσμπρουκ της Αυστρίας (1964),

Γκρενόμπλ της Γαλλίας (1968),

Σαπόρο της Ιαπωνίας (1972),

Ίνσμπρουκ της Αυστρίας (1976),

Λέικ Πλάσιντ των ΗΠΑ (1980),

Σαράγεβο της Γιουγκοσλαβίας (1984),

Κάλγκαρι του Καναδά (1988),

Αλμπερβίλ της Γαλλίας (1992),

Λιλεχάμερ της Νορβηγίας (1994),

Ναγκάνο της Ιαπωνίας (1998),

Σολτ Λέικ Σίτι (2002),

Τορίνο της Ιταλίας (2006).

Από το 1960 καθιερώθηκαν και οι Παραολυμπιακοί αγώνες, για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Οι κανονισμοί των Ολυμπιακών αγώνων καταρτίζονται από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, η έδρα της οποίας βρίσκεται στη Λοζάνη. Σύμφωνα με τους κανονισμούς, οι αθλητές που μπορούν να πάρουν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες πρέπει να είναι ερασιτέχνες (εκτός από τα αθλήματα ποδηλασίας, τένις, μπάσκετ μπολ και μπέιζμπολ, στα οποία επιτρέπεται να συμμετέχουν και επαγγελματίες) και να ανήκουν στην εθνική ολυμπιακή ομάδα της χώρας τους. Οι νικητές των αγώνων βραβεύονται με χρυσά, αργυρά και χάλκινα μετάλλια (οι τρεις πρώτοι νικητές κάθε αγωνίσματος). Τα νέα αγωνίσματα που μπορούν να προστεθούν στους Ολυμπιακούς αγώνες πρέπει να καλλιεργούνται σε είκοσι τουλάχιστον από τις χώρες που συμμετέχουν σ' αυτούς. Για να διεξαχθεί ένα ατομικό αγώνισμα πρέπει να αγωνιστούν σε αυτό αθλητές τουλάχιστον από δώδεκα χώρες. Από το 1900 στους Ολυμπιακούς αγώνες παίρνουν μέρος και οι γυναίκες. Γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια σε διαφορετική πόλη, η εκλογή της οποίας γίνεται από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, και η διάρκειά τους δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερη από 16 μέρες, ενώ η διάρκεια των Χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων φτάνει τις 10 μέρες.

Το εθιμοτυπικό κάθε ολυμπιακής διοργάνωσης περιλαμβάνει την τελετή έναρξης και λήξης, ενώ σύμβολα αποτελούν η ολυμπιακή σημαία, η ολυμπιακή φλόγα, ο ολυμπιακός ύμνος και οι ολυμπιακοί όρκοι.

Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων περιλαμβάνει την παρέλαση με αλφαβητική σειρά όλων των ολυμπιακών ομάδων που συμμετέχουν στους αγώνες, εκτός από την ελληνική ομάδα, η οποία παρελαύνει πάντα τιμητικά πρώτη, ενώ η ομάδα της χώρας που φιλοξενεί τους αγώνες παρελαύνει τελευταία. Ακολουθεί η είσοδος της ολυμπιακής φλόγας στο γήπεδο, με την οποία ανάβει κατάλληλος βωμός που παραμένει αναμμένος σε όλη τη διάρκεια των αγώνων, γίνεται η έπαρση της ολυμπιακής σημαίας, ενώ ακούγεται ο ολυμπιακός ύμνος. Στη συνέχεια δίνονται οι ολυμπιακοί όρκοι των αθλητών και των κριτών. Περιστέρια, σύμβολο ειρήνης και συμφιλίωσης των λαών, για πρώτη φορά πέταξαν στην εναρκτήρια τελετή του 1896 στην Αθήνα. Ξαναεμφανίστηκαν το 1920 και από τότε καθιερώθηκαν σε κάθε ολυμπιακή τελετή.

Κατά την τελετή λήξης γίνεται και πάλι παρέλαση όλων των ολυμπιακών ομάδων που συμμετείχαν στους αγώνες. Στη συνέχεια γίνεται η υποστολή της ολυμπιακής σημαίας, η οποία παραδίδεται από το δήμαρχο της πόλης που φιλοξενούσε τους αγώνες στο δήμαρχο της πόλης που θα φιλοξενήσει την επόμενη ολυμπιακή διοργάνωση.

Οι ολυμπιακές μασκότ εμφανίστηκαν το 1972 στο Μόναχο με τον «Βάλντι».

Ολυμπιακή σημαία.   Οι Ολυμπιακοί αγώνες εξυπηρετούν τη συναδέλφωση των λαών και αποβλέπουν στην καλλιέργεια κλίματος ειρήνης μεταξύ τους. Η ολυμπιακή σημαία έχει πέντε τεμνόμενους κύκλους  –  μπλε, κίτρινο, μαύρο, πράσινο και κόκκινο– σε λευκό φόντο.  Ο ντε Κουμπερτέν επινόησε αυτό το έμβλημα το 1913 στους Δελφούς. Οι πέντε κύκλοι συμβολίζουν τις πέντε ηπείρους του κόσμου και τα χρώματά τους βρίσκονται στις σημαίες των κρατών που συμμετέχουν. Η σημαία αναρτήθηκε για πρώτη φορά στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αμβέρσας το 1920. Κατασκευάστηκε από κεντημένο σατέν και ήταν δώρο της Βελγικής Ολυμπιακής Επιτροπής. Από τότε αναρτήθηκε σε όλους τους Ολυμπιακούς αγώνες μέχρι το 1988, οπότε αντικαταστάθηκε με ένα αντίγραφο από κορεατικό μετάξι.

Ολυμπιακή φλόγα.   Η ολυμπιακή φλόγα άναβε στο βωμό του Διός στην Ολυμπία κατά τους αρχαίους αγώνες των Ολυμπίων. Για πρώτη φορά στην ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών αγώνων, το 1928, άναψε στο Άμστερνταμ φλόγα. Αλλά μόνο το 1936, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου, έγινε τελετή αφής της ολυμπιακής φλόγας στην αρχαία Ολυμπία και ταξίδεψε στον προορισμό της με σκυταλοδρομία από δάδες (λαμπαδηδρομία). Η παράδοση αυτή παραμένει μέχρι τη σύγχρονη εποχή.

Η ολυμπιακή προμετωπίδα «Citius, Altius, Fortius» (Ταχύτερα, Υψηλότερα, Δυνατότερα), που υιοθέτησε η ΔΟΕ, εμφανίστηκε για πρώτη φορά στους αγώνες του 1920. Προέρχεται από ένα δομινικανό μοναχό, τον πατέρα Ανρί Ντιντόν, που άσκησε μεγάλη επίδραση στον ντε Κουμπερτέν.

Υπάρχει και ένα δευτερεύον κείμενο, που σχεδόν έχει γίνει και αυτό προμετωπίδα: «Το σπουδαιότερο πράγμα στους Ολυμπιακούς αγώνες δεν είναι η νίκη, αλλά η συμμετοχή, όπως το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή δεν είναι ο θρίαμβος, αλλά ο αγώνας. Το σημαντικότερο δεν είναι να κατακτάς, αλλά να αγωνίζεσαι σωστά». Ένα μέρος αυτών των λόγων ανέφερε για πρώτη φορά ο επίσκοπος Έθελμπερτ Τάλμποτ της Πενσιλβάνια στην ομιλία του κατά τη διάρκεια μιας ολυμπιακής λειτουργίας, στο ναό του Αγίου Παύλου του Λονδίνου, στις 19 Ιουλίου 1908.

Ολυμπιακός ύμνος.   Ο ολυμπιακός ύμνος, που ακούγεται σε κάθε τελετή έναρξης και λήξης, είναι σύνθεση του Έλληνα συνθέτη Σπύρου Σαμάρα, πάνω σε στίχους του ποιητή Κωστή Παλαμά :

Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατο, αγνέ πατέρα

του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού,

κατέβα, φανερώσου κι άστραψ’ εδώ πέρα

στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.

Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι,

στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή,

και με τ’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι

και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.

Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου

σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός,

και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου,

Αρχαίο Πνεύμ’ αθάνατο, κάθε λαός.

Ολυμπιακός όρκος.   Ο ολυμπιακός όρκος για πρώτη φορά ακούστηκε από τους αθλητές το 1920. Απαγγέλλεται πάντα από επίλεκτους αθλητές της χώρας, όπου διεξάγονται οι αγώνες.

Οι αθλητές ορκίζονται :

«Στο όνομα όλων των συναγωνιζόμενων αθλητών, υπόσχομαι ότι θα λάβουμε μέρος σε αυτούς τους Ολυμπιακούς αγώνες σεβόμενοι και συμμορφούμενοι με τους κανόνες που τους διέπουν, σύμφωνα με το αληθινό πνεύμα, για τη δόξα του αθλητισμού και την αίγλη της ομάδας μας».

Ο όρκος των κριτών έχει ως εξής :

«Στο όνομα όλων των κριτών και των επισήμων, υπόσχομαι ότι σε αυτούς τους Ολυμπιακούς αγώνες θα εκτελέσουμε τα καθήκοντά μας με πλήρη αντικειμενικότητα, σεβόμενοι και συμμορφούμενοι με τους κανόνες που τους διέπουν, σύμφωνα με το αληθινό πνεύμα του αθλητισμού».

Οι πρώτοι ολυμπιονίκες βραβεύονται με ένα «χρυσό» μετάλλιο.

Είναι στην πραγματικότητα ασημένιο, όπως και το μετάλλιο του δεύτερου ολυμπιονίκη, αλλά το «χρυσό» είναι επιχρυσωμένο και περιέχει τουλάχιστον 6 γραμμ. καθαρού χρυσού.

 Δεν υπάρχει σταθερό σχέδιο για τα μετάλλια.

Η κορδέλα από την οποία κρέμεται το μετάλλιο καθιερώθηκε το 1960.

Τα ελληνικά μετάλλια στους Ολυμπιακούς αγώνες
1οι Ολυμπιακοί αγώνες (Αθήνα 1896)
Χρυσό μετάλλιο	Ν. Ανδριακόπουλος (αναρρίχηση επί κάλω), Ι. Γεωργιάδης (σπάθη), Π. Καρασεβδάς (σκοποβολή 200 μ.), Αρ. Κωνσταντινίδης (ποδηλασία 87 χλμ.), Σ. Λούης (μαραθώνιος), Ι. Μαλοκίνης (κολύμβηση ναυτών), Ι. Μητρόπουλος (κρίκοι), Λ. Πύργος (οπλομαχία διδασκάλων), Ι. Φραγκούδης (σκοποβολή 25 μ.)
Ασημένιο μετάλλιο	Ι. Ανδρέου (κολύμβηση 1.200 μ.), Χ. Βασιλάκος (μαραθώνιος), Μ. Γκούσκος (σφαιροβολία), Εθνικός ΓΣ (ομαδικός αγώνας διζύγου), Τ. Καράκαλος (σπάθη), Δ. Κάσδαγλης (αντισφαίριση), Γ. Κωλέττης (ποδηλασία 100 χλμ.), Στ. Νικολόπουλος (ποδηλασία 2.000 και 333 μ.), Θ. Ξενάκης (αναρρίχηση επί κάλω), Γ. Ορφανίδης (σκοποβολή 25 μ.), Π. Παρασκευόπουλος (δισκοβολία), Π. Παυλίδης (σκοποβολή 200 μ.), Αντ. Πεπανός (κολύμβηση), Δ. Πετροκόκκινος (αντισφαίριση), Γ. Τσίτας (πάλη), Ι. Φραγκούδης (σκοποβολή 300 μ.), Σ. Χαζάπης (κολύμβηση ναυτών), Ευστ. Χωραφάς (κολύμβηση 100 μ.)
Χάλκινο μετάλλιο	Σ. Βερσής (άρση βαρών με δύο χέρια, δισκοβολία), Αλ. Βούρος (σπαθασκία), Δ. Γολέμης (800 μ.), Α. Δαμάσκος (επί κοντώ), Δ. Δρίβας (κολύμβηση ναυτών), Πανελλήνιος ΓΣ (ομαδικός αγώνας διζύγου), Αλ. Νικολόπουλος (άρση βαρών με ένα χέρι), Δ. Λούνδρας (δίζυγο), Μουφάκης (σκοποβολή 25 μ.), Σπ. Μπελόκας (μαραθώνιος), Γ. Παπασιδέρης (σφαιροβολία, άρση βαρών με δύο χέρια), Π. Παρασκευόπουλος (ποδηλασία 12 ωρών), Ι. Περσάκης (τριπλούν), Π. Περσάκης (κρίκοι), Αρ. Πετμεζάς (μονόζυγο), Π. Πιερράκος-Μαυρομιχάλης (ξιφασκία), Ν. Τρικούπης (σκοποβολή 200 μ.), Ευστρ. Χωραφάς (κολύμβηση 500 μ., 1.200 μ.), Στ. Χριστόπουλος (πάλη)
3οι Ολυμπιακοί αγώνες (Σεντ Λούις 1904)
Χρυσό μετάλλιο	Περικλής Κακούσης (άρση βαρών)
Χάλκινο μετάλλιο	Νικόλαος Γεωργαντάς (δισκοβολία)
4οι Ολυμπιακοί αγώνες (Λονδίνο 1908)
Ασημένιο μετάλλιο	Κωνσταντίνος Τσικλητήρας (μήκος και ύψος άνευ φοράς), Μιχάλης Δωρίζας (ελεύθερος ακοντισμός)
Χάλκινο μετάλλιο	Αναστάσιος Μεταξάς (βολές κατά πήλινων δίσκων και στις βολές με πιστόλι)
5οι Ολυμπιακοί αγώνες (Στοκχόλμη 1912)
Χρυσό μετάλλιο	Κωνσταντίνος Τσικλητήρας (άλμα εις μήκος άνευ φοράς)
Χάλκινο μετάλλιο	Κωνσταντίνος Τσικλητήρας (άλμα εις ύψος άνευ φοράς)
7οι Ολυμπιακοί αγώνες (Αμβέρσα 1920)
Ασημένιο μετάλλιο	ομάδα σκοποβολής (Α. Θεοφιλάκης, Ι. Θεοφιλάκης, Σάππας, Βρασιβανόπουλος, Μωραϊτίνης, Βαφειάδης) (περίστροφο 30 μ.)
16οι Ολυμπιακοί αγώνες (Μελβούρνη 1956)
Χάλκινο μετάλλιο	Αντώνης Ρουμπάνης (άλμα επί κοντώ)
17οι Ολυμπιακοί αγώνες (Ρώμη 1960)
Χρυσό μετάλλιο	Κωνσταντίνος Γκλίξμπουργκ, Οδυσσέας Εσκιτζόγλου, Γιώργος Ζαΐμης (ιστιοπλοΐα κλάση ντράγκον)
19οι Ολυμπιακοί αγώνες (Πόλη του Μεξικού 1968)
Χάλκινο μετάλλιο	Πέτρος Γαλακτόπουλος (ελληνορωμαϊκή πάλη 70 κ.)
20οι Ολυμπιακοί αγώνες (Μόναχο 1972)
Ασημένιο μετάλλιο	Πέτρος Γαλακτόπουλος (ελληνορωμαϊκή πάλη 74 κ.), Ηλίας Χατζηπαυλής (ιστιοπλοΐα, κλάση Φινν)
22οι Ολυμπιακοί αγώνες (Μόσχα 1980)
Χρυσό μετάλλιο	Στέλιος Μυγιάκης (ελληνορωμαϊκή πάλη 62 κ.),
Χάλκινο μετάλλιο	Γιώργος Χατζηιωαννίδης (ελευθέρα πάλη 62 κ.), ομάδα ιστιοπλοΐας (Μπουντούρης, Γαβρίλης, Ραπανάκης) (κλάση Σόλιγκ)
23οι Ολυμπιακοί αγώνες (Λος Άντζελες 1984)
Ασημένιο μετάλλιο	Δημήτρης Θανόπουλος (ελληνορωμαϊκή πάλη 82 κ.)
Χάλκινο μετάλλιο	Μπάμπης Χολίδης (ελληνορωμαϊκή πάλη 57 κ.)
24οι Ολυμπιακοί αγώνες (Σεούλ 1988)
Χάλκινο μετάλλιο	Μπάμπης Χολίδης (ελληνορωμαϊκή πάλη 62 κ.)
25οι Ολυμπιακοί αγώνες (Βαρκελόνη 1992)
Χρυσό μετάλλιο	Πύρρος Δήμας (άρση βαρών 82,5 κ.), Βούλα Πατουλίδου (δρόμος 100 μ. με εμπόδια)
Χάλκινο μετάλλιο	Μόρφω Δροσίδου (τάε κβο ντο-άθλημα επίδειξης)
26οι Ολυμπιακοί αγώνες (Ατλάντα 1996)
Χρυσό μετάλλιο	Πύρρος Δήμας (άρση βαρών 83 κ.), Κάχι Κακιασβίλι (άρση βαρών 99 κ.), Νίκος Κακλαμανάκης (ιστιοπλοΐα μιστάλ), Ιωάννης Μελισσανίδης (γυμναστική-ασκήσεις εδάφους)
Ασημένιο μετάλλιο	Βαλέριος Λεωνίδης (άρση βαρών 64 κ.), Λεωνίδας Σαμπάνης (άρση βαρών 69 κ.), Λεωνίδας Κόκκας (άρση βαρών 91 κ.), Νίκη Μπακογιάννη (άλμα εις ύψος)
27οι Ολυμπιακοί αγώνες (Σίδνεϊ 2000)
Χρυσό μετάλλιο	Πύρρος Δήμας (άρση βαρών 85 κ.), Κάχι Κακιασβίλι (94 κ.), Κώστας Κεντέρης (δρόμος 200 μ.), Μιχάλης Μουρούτσος (τάε κβο ντο 58 κ.)
Ασημένιο μετάλλιο	Λεωνίδας Σαμπάνης (άρση βαρών 62 κ.), Βίκτορας Μήτρου (άρση βαρών 77 κ.), Κατερίνα Θάνου (δρόμος 200 μ.), Δημοσθένης Ταμπάκος (ενόργανη γυμναστική-κρίκοι), Αναστασία Κελεσίδου (δισκοβολία), Μιρέλα Μανιάνι (ακοντισμός)
Χάλκινο μετάλλιο	εθνική ομάδα ανσάμπλ (Αϊνδηλή, Καρυάμη, Πανταζή, Πολάτου, Γεωργάτου, Χριστοδούλου) (ρυθμική γυμναστική), Αμιράν Καρντάνοφ (ελευθέρα πάλη 54 κ.), Χατζηιωάννου (άρση βαρών 63 κ.)
28οι Ολυμπιακοί αγώνες (Αθήνα 2004)
Χρυσό μετάλλιο	Θωμάς Μπίμης-Νίκος Συρανίδης (συγχρονισμένη κατάδυση από βατήρα 3μ.), Φανή Χαλκιά (δρόμος 400 μ. με εμπόδια), Αθανασία Τσουμελέκα (20.000 μ. βάδην), Σοφία Μπεκατώρου-Αιμιλία Τσουλφά (ιστιοπλοΐα 470), Δημοσθένης Ταμπάκος (ενόργανη γυμναστική-κρίκοι), Ηλίας Ηλιάδης (τζούντο 81 μ.)
Ασημένιο μετάλλιο	Νίκος Κακλαμανάκης (ιστιοπλοΐα-μιστράλ), εθνική ομάδα πόλο γυναικών (Ασιλιάν, Ελληνάκη, Καραγιάννη, Καραπατάκη, Κοζομπόλη, Λάρα, Λιόση, Μελιδώνη, Μωραΐτη, Μωραϊτίδου, Μυλωνάκη, Οικονομοπούλου, Ρουμπέση), Χρυσοπηγή Δεβετζή (τριπλούν άλμα), Αλέξανδρος Νικολαΐδης (τάε κβο ντο 80 κ.), Έλλη Μυστακίδου (τάε κβο ντο 67 κ.), Αναστασία Κελεσίδου (δισκοβολία)
Χάλκινο μετάλλιο	Πύρρος Δήμας (άρση βαρών 85 κ.), Μιρέλα Μανιάνι (ακοντισμός), Άρτιομ Κουρεγκιάν (ελληνορωμαϊκή πάλη 55 κ.), Βασίλης Πολύμερος-Νίκος Σκιαθίτης (κωπηλασία-διπλό σκιφ ελαφρών βαρών)

  Επιμέλεια Άρθρου & Φωτογραφίας : Γεώργιος Λυμπερόπουλος