Μωάμεθ Β’ - ο Κατακτητής ή Πορθητής (1432-1481). Σουλτάνος από το 1451-1481. Ήταν
γιος του σουλτάνου Μουράτ Β', τον οποίο και διαδέχτηκε στο θρόνο. . . .
Είχε σπουδαία στρατιωτικά και πολιτικά προσόντα, που τον βοήθησαν στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Ύστερα από προετοιμασίες δυο ετών πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη από στεριά και θάλασσα και την κυρίευσε με έφοδο στις 29 Μαΐου 1453, πραγματοποιώντας το μεγαλύτερο όνειρό του.
Η «βασίλισσα των πόλεων» έγινε πρωτεύουσα του οθωμανικού κράτους. Το 1454 κατέστησε φόρου υποτελείς τους Παλαιολόγους της Πελοποννήσου.
Η τελευταία από τις τρεις εκστρατείες του (1455, 1456, 1459) εναντίον της Σερβίας στέφτηκε με επιτυχία και ολόκληρη η χώρα υποτάχτηκε. Το 1458 ο στρατηγός του Ομάρ κυρίεψε την Αθήνα και το 1460 ο Μωάμεθ Β’ κυρίευσε την Πελοπόννησο, εκτός από τα φρούρια του Ναυπλίου, της Πύλου, της Μονεμβασιάς, της Μεθώνης και της Κορώνης.
Το 1461 έγινε κύριος της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας και της Καραμανίας. Με την κατάληψη της Λέσβου (1462) συμπλήρωσε την κατάκτηση όλων των νησιών του Αιγαίου, εκτός από τη Ρόδο. Το 1462 κυρίευσε τη Βλαχία, το 1464 τη Βοσνία και το 1470 το φρούριο της Χαλκίδας.
Η προσπάθειά του να κυριεύσει τη Ναύπακτο (1477-1478) που την υπεράσπιζαν οι Βενετοί, απέτυχε.
Το 1479 προσάρτησε την Αλβανία και λεηλάτησε άγρια την ιταλική πόλη Οτράντο.
Ο ξαφνικός θάνατός του (1481) ματαίωσε το σχέδιό του να καταλύσει το παπικό κράτος.
Ο Μωάμεθ Β’, εκτός από τα στρατιωτικά, είχε και μεγάλα διοικητικά προσόντα και κατόρθωσε να οργανώσει άριστα το απέραντο κράτος του.
Είχε σπουδαία στρατιωτικά και πολιτικά προσόντα, που τον βοήθησαν στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του. Ύστερα από προετοιμασίες δυο ετών πολιόρκησε την Κωνσταντινούπολη από στεριά και θάλασσα και την κυρίευσε με έφοδο στις 29 Μαΐου 1453, πραγματοποιώντας το μεγαλύτερο όνειρό του.
Η «βασίλισσα των πόλεων» έγινε πρωτεύουσα του οθωμανικού κράτους. Το 1454 κατέστησε φόρου υποτελείς τους Παλαιολόγους της Πελοποννήσου.
Η τελευταία από τις τρεις εκστρατείες του (1455, 1456, 1459) εναντίον της Σερβίας στέφτηκε με επιτυχία και ολόκληρη η χώρα υποτάχτηκε. Το 1458 ο στρατηγός του Ομάρ κυρίεψε την Αθήνα και το 1460 ο Μωάμεθ Β’ κυρίευσε την Πελοπόννησο, εκτός από τα φρούρια του Ναυπλίου, της Πύλου, της Μονεμβασιάς, της Μεθώνης και της Κορώνης.
Το 1461 έγινε κύριος της αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας και της Καραμανίας. Με την κατάληψη της Λέσβου (1462) συμπλήρωσε την κατάκτηση όλων των νησιών του Αιγαίου, εκτός από τη Ρόδο. Το 1462 κυρίευσε τη Βλαχία, το 1464 τη Βοσνία και το 1470 το φρούριο της Χαλκίδας.
Η προσπάθειά του να κυριεύσει τη Ναύπακτο (1477-1478) που την υπεράσπιζαν οι Βενετοί, απέτυχε.
Το 1479 προσάρτησε την Αλβανία και λεηλάτησε άγρια την ιταλική πόλη Οτράντο.
Ο ξαφνικός θάνατός του (1481) ματαίωσε το σχέδιό του να καταλύσει το παπικό κράτος.
Ο Μωάμεθ Β’, εκτός από τα στρατιωτικά, είχε και μεγάλα διοικητικά προσόντα και κατόρθωσε να οργανώσει άριστα το απέραντο κράτος του.
Χαρακτηριστικό
είναι ότι στους χριστιανικούς πληθυσμούς (όπως και στους Εβραίους) παραχώρησε
θρησκευτικές ελευθερίες, αποβλέποντας στη διατήρηση των θρησκευτικών
κοινοτήτων.
Αυτό έκανε ευκολότερη την είσπραξη των φόρων και τη διακυβέρνηση των πληθυσμών.
Διόρισε νέο πατριάρχη το Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος ήταν αρχηγός της ανθενωτικής μερίδας, δηλαδή των χριστιανών που δεν ήθελαν την ένωση ορθόδοξης και ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ματαιώνοντας έτσι το ενδεχόμενο της συνεννόησης των ορθοδόξων με τον πάπα για την οργάνωση σταυροφορίας.
Ο Μωάμεθ Β’ ήταν πολύ μορφωμένος και γνώριζε ξένες γλώσσες.
Είχε μαζί του Έλληνες γραμματικούς, τους οποίους συμβουλευόταν για τη διακυβέρνηση του κράτους του.
Επίσης, τους χρησιμοποιούσε για να συντάσσουν τα έγγραφά του προς τους χριστιανούς της Δύσης (ως τα τέλη του 16ου αι. οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν την ελληνική στις διπλωματικές τους σχέσεις). Τέλος, από Ιταλούς που είχε στην υπηρεσία του πληροφορούνταν για την κατάσταση στη Δύση, τις στρατιωτικές δυνάμεις, τις πολεμικές μεθόδους, τις δυναστείες που κυβερνούσαν κ.ά.
Αυτό έκανε ευκολότερη την είσπραξη των φόρων και τη διακυβέρνηση των πληθυσμών.
Διόρισε νέο πατριάρχη το Γεννάδιο Σχολάριο, ο οποίος ήταν αρχηγός της ανθενωτικής μερίδας, δηλαδή των χριστιανών που δεν ήθελαν την ένωση ορθόδοξης και ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ματαιώνοντας έτσι το ενδεχόμενο της συνεννόησης των ορθοδόξων με τον πάπα για την οργάνωση σταυροφορίας.
Ο Μωάμεθ Β’ ήταν πολύ μορφωμένος και γνώριζε ξένες γλώσσες.
Είχε μαζί του Έλληνες γραμματικούς, τους οποίους συμβουλευόταν για τη διακυβέρνηση του κράτους του.
Επίσης, τους χρησιμοποιούσε για να συντάσσουν τα έγγραφά του προς τους χριστιανούς της Δύσης (ως τα τέλη του 16ου αι. οι Τούρκοι χρησιμοποιούσαν την ελληνική στις διπλωματικές τους σχέσεις). Τέλος, από Ιταλούς που είχε στην υπηρεσία του πληροφορούνταν για την κατάσταση στη Δύση, τις στρατιωτικές δυνάμεις, τις πολεμικές μεθόδους, τις δυναστείες που κυβερνούσαν κ.ά.
Επιμέλεια Άρθρου & Φωτογραφίας :
Γεώργιος Λυμπερόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου