Ραπτική – raptiki

Η Ραπτική είναι βέβαια ειδική τέχνη και για να την μάθει κανείς πρέπει, όπως συμβαίνει με όλες τις τέχνες, να την διδαχθεί καθώς να εξασκηθεί σ` αυτήν.  .  . 

  

Όπως επίσης συμβαίνει με όλες τις τέχνες και στην ραπτική, για να σημειώσει κανείς αξιόλογες επιτυχίες, πρέπει να έχει ταλέντο.

Εν τού τις, η ραπτική μαζί με την μαγειρική είναι οι δύο εκείνες τέχνες που εν μέρει τουλάχιστον πρέπει να τις κατέχει η κάθε νοικοκυρά. 

Όπως δεν θεωρείτε νοικοκυρά μία γυναίκα που δεν έχει ούτε τις στοιχειώδεις γνώσεις μαγειρικής, έτσι δεν θεωρείται και εκείνη που βρίσκεται σε πλήρη αδυναμία να χειρισθεί τη βελόνα. 

Και δεν έχει κανείς μεν την απαίτηση από κάθε γυναίκα να μπορεί π.χ. να ράψει μόνη της τα φορέματα της, όπως δεν έχει και την απαίτηση να ξέρει η κάθε γυναίκα όλα τα μυστικά της κουζίνας. 

Μερικά πρόχειρα όμως ραψίματα π.χ. στα ρούχα των παιδιών, στα ρούχα του σπιτιού, διορθώματα κ.λ.π. Πρέπει να μπορεί να τα καταφέρει μόνη της και μάλιστα χωρίς πολύν κόπο, η μητέρα, η αδελφή, η σύζυγος, η κόρη.

Γι` αυτό πρέπει στην ανατροφή των κοριτσιών να προβλέπεται και μία σειρά ασκήσεων σε εργασίες ραπτικής. 

Το κάθε κορίτσι πρέπει να μάθει και να μπορεί να κάνει π.χ. όλα τα είδη των ραφών, όλες τις βελονιές, όλα τα στριφώματα κ.λ.π. 

Όλα αυτά άλλωστε μαθαίνονται γρήγορα και εύκολα.

Προκειμένου για κορίτσια που θα ζήσουν εργαζόμενα βιοποριστικά, η τέχνη της ραπτικής είναι το ασφαλέστερο και φυσικότερο, αλλά και (ανετώτερο), μπορεί να πει κανείς, καταφύγιο. 

Γυναίκα που κατέχει την τέχνη αυτή δεν διατρέχει ποτέ τον κίνδυνο να μείνει χωρίς πόρους, η δε οικονομική ανεξαρτησία, ως γνωστόν, είναι η πρώτιστη εγγύησης της ευτυχίας για την γυναίκα.    

Επίβλεψη Άρθρου & Φωτογραφίας :  Γεώργιος Λυμπερόπουλος