Μιανμάρ - Mianmar

 

Κράτος της Νοτιοανατολικής Ασίας. Ως το 1989 ονομαζόταν Βιρμανία (Μπούρμα). Η έκταση του είναι 676.577 τ. χλμ. Και ο πληθυσμός του είναι 41.995.000 κάτ. με πρωτεύουσα του, το Ραγκούν (Γιαγκόν) (3.870.000 κάτ.) .  .  .  .

 

Η γλώσσα του Μιανμάρ είναι  Βιρμανική , η δε θρησκεία του είναι ο Βουδισμός (90%), και το νόμισμά του είναι το Κιάτ.

 

ΦΥΣΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ

 

α) Θέση - Σύνορα.   Η Μιανμάρ καταλαμβάνει το ΒΔ τμήμα της χερσονήσου της Ινδοκίνας. Το βόρειο τμήμα της έχει ρομβοειδές σχήμα, ενώ το νότιο αποτελεί μια στενόμακρη λωρίδα, της οποίας συνέχεια είναι η Μαλαϊκή χερσόνησος. Συνορεύει ΒΑ με την Κίνα, Α με το Λάος και την Ταϊλάνδη, Δ με το Μπαγκλαντές, την Ινδία και βρέχεται από τον κόλπο της Βεγγάλης, ενώ Ν βρέχεται από τη θάλασσα Ανταμάν και τον κόλπο της Βεγγάλης.

β) Μορφολογία.   Το Μιανμάρ παρουσιάζει πολύμορφο ανάγλυφο και έντονες γεωγραφικές αντιθέσεις. Τα κυρίαρχα γεωγραφικά γνωρίσματα της χώρας είναι ένας ορεινός όγκος σε σχήμα πετάλου και η πεδιάδα του ποτάμιου δικτύου του Ιραουάντι.

γ) Ποτάμια.   Το κράτος Μιανμάρ οφείλει τον οικονομικό πλούτο του στα πολλά και μεγάλα ποτάμια, που αρδεύουν τεράστιες εκτάσεις, ενώ παράλληλα αποτελούν ένα σημαντικό συγκοινωνιακό και εμπορικό δίκτυο. Τα μεγαλύτερα από αυτά είναι: ο Ιραουάντι (ο μεγαλύτερος της χώρας, που είναι πλωτός σε μήκος περίπου 1450 μ.), ο Σαλουέν και ο Μεκόγκ. Τα ποτάμια που κατέρχονται από τα Ιμαλάια ή πηγάζουν από το βόρειο ορεινό τμήμα της χώρας δημιουργούν κοιλάδες στο νότο.

δ) Κλίμα.   Το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας εκτείνεται στην τροπική ζώνη, με αποτέλεσμα να παρουσιάζει αισθητές διαφορές από εποχή σε εποχή και από τόπο σε τόπο. Οι εποχές είναι τρεις: μία ζεστή και υγρή (Μάιος-Οκτώβριος), μία πιο δροσερή (Οκτώβριος-Φεβρουάριος) και μία πολύ ζεστή εποχή (Φεβρουάριος-αρχές Μαΐου).

 

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ

α) Πρωτογενής παραγωγή.   Ο ορυκτός πλούτος της χώρας είναι πλούσιος, αλλά σχετικά ανεκμετάλλευτος, γεγονός που έλκει το ενδιαφέρον πολλών ξένων τεχνολογικά αναπτυγμένων κρατών. Υπάρχουν κοιτάσματα πετρελαίου, μολύβδου, αργύρου, κασσίτερου, ψευδάργυρου και πολύτιμων λίθων (ρουμπίνια, σάπφειροι, νεφρίτες κ.ά.).

Το Μιανμάρ είναι χώρα με αγροτική κυρίως οικονομία. Το μεγαλύτερο κομμάτι του ενεργού πληθυσμού της χώρας ασχολείται με την αγροτική παραγωγή, με αποτέλεσμα η γεωργία να αποτελεί το βασικότερο κλάδο της εθνικής οικονομίας. Κυριότερο προϊόν είναι το ρύζι, που καλύπτει, ως βασική εθνική τροφή, την εσωτερική αγορά και κατευθύνεται και προς το εξωτερικό. Άλλα προϊόντα που εξάγονται είναι το βαμβάκι και το καλαμπόκι.

Αρκετά αναπτυγμένη επίσης είναι η αλιεία και η κτηνοτροφία. Κυριότερο εκτρεφόμενο είδος είναι τα βοοειδή και γενικά τα μεγάλα ζώα, που δεν καλύπτουν μόνο τις ανάγκες της χώρας σε κρέας και γαλακτοκομικά προϊόντα, αλλά ενισχύουν σε μεγάλο βαθμό τη γεωργική παραγωγή.

Σημαντικά έσοδα προέρχονται και από τη δασική εκμετάλλευση, μια που τα δάση καλύπτουν μεγάλο ποσοστό του εδάφους της χώρας. Παράγονται και εξάγονται πολλά είδη ξύλου, ενώ σημαντική ανάπτυξη γνωρίζει η εκμετάλλευση του καουτσούκ.

β) Βιομηχανία - Εμπόριο.   Κύριος κλάδος της βιομηχανικής δραστηριότητας της χώρας είναι η μεταποιητική βιομηχανία, κυρίως στον τομέα των αγροτικών προϊόντων, με σημαντικότερες κατευθύνσεις τη βιομηχανία τροφίμων (ρυζιού, ζάχαρης, σιτηρών, ελαιουργίας), η υφαντουργία (μάλλινων και βαμβακερών), η βιομηχανία του ξύλου και η μεταλλουργία. Άλλος σημαντικός βιομηχανικός κλάδος είναι αυτός που συνδέεται με τον πλούτο του υπεδάφους. Μεγαλύτερες μονάδες του κλάδου αυτού αποτελούν τα διυλιστήρια πετρελαίου, οι εγκαταστάσεις άντλησης φυσικού αερίου, τα ορυχεία διαφόρων μεταλλευμάτων, καθώς και πολλές μονάδες εξόρυξης λιγνίτη στα βόρεια της χώρας.

Το Μιανμάρ διατηρεί και αναπτύσσει εμπορικές σχέσεις με όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα με την Ιαπωνία, την Κίνα και την Ινδονησία. Εξάγει κατά κύριο λόγο τα αγροτικά του προϊόντα, την ξυλεία του και τα μεταλλεύματά του, ενώ εισάγει είδη προηγμένης τεχνολογίας, μηχανήματα και φάρμακα.

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ

Οι κάτοικοι της χώρας είναι μοιρασμένοι σε περισσότερες από 120 φυλετικές ομάδες. Η κυριότερη εθνική ομάδα της χώρας είναι οι Βιρμανοί και ακολουθούν άλλες, όπως οι Κάρεν, Σαν, Κατσίν, Τσιν κ.ά.

Επίσημη γλώσσα του κράτους είναι η βιρμανική, η οποία περιλαμβάνει ένα μεγάλο αριθμό σανσκριτικών, θιβετιανών και κινεζικών λέξεων. Πλατιά χρήση γνωρίζει επίσης και η γλώσσα των Σαν, ενώ αρκετά διαδομένη είναι και η γλώσσα Μον Χμερ, η οποία αποτελεί ένα κράμα αρχαίων βιρμανικών διαλέκτων.

Το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων της χώρας είναι βουδιστές. Υπάρχουν όμως και αρκετοί ανιμιστές, μουσουλμάνοι και χριστιανοί. Παλαιότερα, το επίσημο κράτος αναγνώριζε μόνο το βουδισμό ως επίσημη θρησκεία, αλλά σήμερα επικρατεί καθεστώς πλήρους θρησκευτικής ελευθερίας.

Η πρωτεύουσα Γιαγκόν είναι περισσότερο γνωστή με το παλιό όνομα Ραγκούν. Άλλες μεγάλες πόλεις είναι: Μανταλέι (885.300 κάτ.), Μπασέιν (183.900 κάτ.), Πεγκού (190.900 κάτ.) κ.ά.

 

ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ

Το Μιανμάρ είναι χώρα με πλούσιες πολιτιστικές υποδομές. Η πολιτιστική της ανάπτυξη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το βουδισμό, που καλύπτει άλλωστε το 90% του πληθυσμού. Το στοιχείο που ξεχωρίζει σε όλες τις εκφάνσεις της καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι η έντονη θρησκευτικότητα, ο μυστηριακός, μεταφυσικός, γεμάτος αλληγορίες τρόπος έκφρασης, η πολυχρωμία και η κίνηση, η αφάνταστη λεπτομέρεια, αλλά κυρίως η συμμετοχή του λαϊκού στοιχείου. Ο πολιτισμός εξάλλου της χώρας είναι κατεξοχήν λαϊκός πολιτισμός. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα αισθητό στα λαϊκά χειροτεχνήματα, στη λαϊκή εικονογραφία, στην αρχιτεκτονική και στο θέατρο, που αποτελεί έναν αρμονικό συνδυασμό του μύθου, της έκφρασης, του ήχου και της κίνησης. Εντυπωσιακά είναι τα ξυλογλυπτικά χειροτεχνήματα, με τους έντονους χρωματισμούς, τα γλυπτά από ελεφαντόδοντο, τα αγγεία με τις δαιδαλώδεις διακοσμήσεις τους, τα υφαντά και τα κεντήματα της περιοχής των Σαν.

Το Μιανμάρ διαθέτει πλούσια λογοτεχνική παράδοση, που περιλαμβάνει μεγάλο αριθμό ποιητικών έργων. Τα πρώτα δείγματα γραφής χρονολογούνται περίπου στο 1100 π.Χ. και βρέθηκαν σκαλισμένα στους ογκόλιθους ενός σπηλαίου.

Από το 15ο αιώνα έχει αναπτυχθεί μια πλούσια παράδοση στην ιστορική και θρησκευτική ποίηση, ενώ από το 19ο αιώνα, ιδιαίτερη άνθηση γνωρίζει το μυθιστόρημα και κυρίως η βιογραφία.

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ

Από τον 1ο μέχρι τον 8ο αι. ο λαός Πγιου από την Κεντρική Ασία εγκαθίσταται στη Βόρεια Βιρμανία με κέντρο την Πρόουμ. Η Νότια Βιρμανία κυριαρχείται από τους Μον που δημιουργούν μια ομοσπονδία πριγκιπάτων με πρωτεύουσα την Πεγκού. Από το μεσαίωνα ως τη βρετανική κατάκτηση ήταν βουδιστική μοναρχία. Από το 1272 κυριάρχησαν οι Μογγόλοι, ενώ ένα βασίλειο των Μον στο Πεγκού διατηρήθηκε μέχρι το 1539. Το νέο βιρμανικό κράτος που ιδρύθηκε κατά το 16ο-18ο αιώνα, με έδρα το Τουγκού, περιορίστηκε από τους Βρετανούς κατά το 19ο αιώνα. Οι Βρετανοί κατέκτησαν τη νότια περιοχή, το 1824, ύστερα από τρεις πόλεμους, ενώ το 1884 ολοκλήρωσαν την κατάκτηση της χώρας. Από το 1884 ως την ανεξαρτησία της, το 1947, η Βιρμανία ήταν τμήμα της αποικίας της Ινδίας. Στη διάρκεια του β’ παγκόσμιου πολέμου κατακτήθηκε από τους Ιάπωνες. Το 1948 κέρδισε την ανεξαρτησία της, ενώ τον Ιανουάριο του ίδιου έτους έγινε δεκτή στον ΟΗΕ. Μετά την ανεξαρτησία της δεν έγινε μέλος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας. Την ίδια περίοδο εκδηλώνονται εντάσεις και εξεγέρσεις εθνικών μειονοτήτων (Σαν, Κατσίν, Καρέν, Μον).

Το πολίτευμά της ως το 1958 ήταν κοινοβουλευτική δημοκρατία και η πολιτική ζωή σχετικά ομαλή, αν και στην ύπαιθρο δρούσαν αριστερές αντάρτικες ομάδες. Η οικονομική πολιτική βασιζόταν στην ελεύθερη οικονομία, με την εξαίρεση μερικών εθνικοποιήσεων που έγιναν κατά καιρούς. Το 1958 έγινε στρατιωτικό πραξικόπημα από το στρατηγό Νε Βιν που ανέστειλε τις συνταγματικές ελευθερίες και διέλυσε τη βουλή. Το νέο καθεστώς διεξήγαγε εκλογές το 1960, αλλά τις έχασε και πλειοψήφησε το κόμμα του πρωθυπουργού που είχε ανατραπεί με το πραξικόπημα του 1958.

Ο Νε Βιν έκανε νέο πραξικόπημα το 1972, εγκατέστησε στην αρχή ένα στρατιωτικό επαναστατικό συμβούλιο και ανακήρυξε τον εαυτό του αρχηγό του κράτους, καταργώντας και πάλι τις δημοκρατικές ελευθερίες. Σύμφωνα με τις διακηρύξεις του, η πολιτική του συνοψιζόταν στην κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας και της ουδετερότητας της χώρας. Στις 4 Ιανουαρίου 1974 μπήκε σε εφαρμογή νέο σύνταγμα που καθιέρωνε το μονοκομματικό σύστημα. Ο Νε Βιν επανεκλέχτηκε το 1978. Το 1978 χιλιάδες μουσουλμάνοι κατέφυγαν στο Μπαγκλαντές καταγγέλλοντας διωγμούς και εκτελέσεις. Το 1988 ο Νε Βιν παραιτήθηκε και τη διακυβέρνηση ανέλαβε ο Σέιν Λουίν. Το 1989 η χώρα μετονομάστηκε σε Μιανμάρ. Το 1990 έγιναν οι πρώτες πολυκομματικές εκλογές, τις οποίες κέρδισε η αντιπολίτευση, χωρίς όμως να της επιτρέψουν οι στρατιωτικοί να κυβερνήσει. Το 1991 η υπό κατ’ οίκον περιορισμό ηγέτης της αντιπολίτευσης Σούου Κίι βραβεύτηκε με το Νόμπελ Ειρήνης. Το 1998 η Παγκόσμια Τράπεζα διέκοψε τους οικονομικούς δεσμούς με τη Μιανμάρ. Το 2000, για πρώτη φορά μετά το 1994, ξεκινούν συζητήσεις ανάμεσα στη Σούου Κίι και τους στρατιωτικούς ηγέτες. Το 2001 απελευθερώθηκαν ηγέτες της αντιπολίτευσης, η Σούου Κίι όμως παρέμεινε σε κατ’ οίκον περιορισμό. Την άνοιξη του 2004 το στρατιωτικό καθεστώς αποφάσισε να συγκαλέσει εθνική συνδιάσκεψη για τις συνταγματικές αλλαγές και τον εκδημοκρατισμό της χώρας, υπό την πίεση διεθνών απειλών για οικονομικές κυρώσεις.

Στα τέλη του 2004 ισχυρός σεισμός (8,9 ρίχτερ) στον Ινδικό ωκεανό προκάλεσε μεγάλα κύματα τσουνάμι που έπληξαν παράκτιες περιοχές της χώρας, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς και έναν ακαθόριστο αριθμό αγνοουμένων.

 

  Επιμέλεια Άρθρου & Φωτογραφίας : Γεώργιος Λυμπερόπουλος

Η αναζήτηση στο άρθρο :   #mianmar, #μιανμαρ, @mianmar,

          GLi – Pedia, Εγκυκλοπαίδεια,