Φαέθων - Faethon

Από τα πανάρχαια χρόνια, από τότε που οι θεοί έβαλαν μια τάξη στο χάος που επικρατούσε, το φως και τη ζεστασιά στον κόσμο φέρνει καθημερινά ο ακούραστος Ήλιος.   .   .  .

Κάθε πρωί που η αδερφή του η Ηώ ανοίγει τις πύλες του παλατιού του, εμφανίζεται μεγαλοπρεπής πάνω στ' ολόχρυσο άρμα του, που το οδηγούν τέσσερα πανέμορφα φτερωτά άλογα. 

   Όταν ολοκληρώσει την πορεία του στον ουρανό και φτάσει στη δύση, επιστρέφει στο παλάτι του μ' ένα πελώριο χρυσό κύπελλο πλέοντας στη θάλασσα. Ο αστραφτερός θεός είχε αποκτήσει πολλά παιδιά, αλλά απ' όλα ξεχώριζε ο Φαέθων, που τον απέκτησε με την Κλυμένη.

   Ο Ήλιος ήταν βέβαια απασχολημένος να προσφέρει στον κόσμο το πολύτιμο φως κι έτσι ο Φαέθων μεγάλωσε κοντά στη μητέρα του. Όσο μεγάλωνε τόσο έμοιαζε σαν ένας μικρός θεός. Ήταν ένα ωραίο, γεροδεμένο κι έξυπνο παλικάρι. Ωστόσο το θάρρος κι ο ηρωισμός του δε θα του έβγαιναν σε καλό.

     Νέος ακόμη, δεν μπορεί να συγκρατήσει την ορμή του.

     Η ψυχή του διψά για περιπέτειες και για μεγάλα κατορθώματα.

   Περήφανος για την καταγωγή του ο Φαέθων, καυχιόταν για το φωτεινό του πατέρα. Με τα λόγια του όμως προκάλεσε τη ζήλια των συνομηλίκων του. Ένας απ' αυτούς, ο Έπαφος μ' ευγενική καταγωγή κι ο ίδιος, του είπε με σκληρά λόγια πως στην πραγματικότητα δεν είναι ο Ήλιος ο πατέρα του, αλλά κάποιος θνητός. Γι' αυτό καλά θα κάνει να μην περηφανεύεται τόσο για την καταγωγή του.

     Δεν μπορούσε να πιστέψει στ' αυτιά του ο Φαέθων.

    Η προσβολή του Έπαφου ήταν βαθιά πληγή στην ευάλωτη και τρυφερή καρδιά του. Ο σπόρος της αμφιβολίας ρίζωσε μέσα του από κείνη τη στιγμή. Με αγωνία έτρεξε στη μητέρα του.

 Η Κλυμένη τρόμαξε βλέποντας το γιο της τόσο στενοχωρημένο, αλλά πιο μεγάλη έκπληξη ένιωσε όταν άκουσε να τη ρωτά ποιος ήταν ο πραγματικός του πατέρας ποιος θνητός, όπως είπε ο Έπαφος, τον έφερε στον κόσμο. Με κανέναν τρόπο η Κλυμένη δεν μπορούσε να τον καθησυχάσει. Τίποτα δε στάθηκε ικανό να τον βεβαιώσει πως ο λαμπερός Ήλιος είναι ο πατέρας του. Στο τέλος, βλέποντας πως δε γινόταν αλλιώς, του είπε πως κι ο ίδιος ο θεός θα του το βεβαιώσει.

   Αμέσως ο Φαέθων πήγε στην Ανατολή, στο παλάτι που είχε φτιάξει ο Ήφαιστος για τον Ήλιος.

     Σάστισε ο θεός με τα λόγια του γιου του.

   Όλη του την καλοσύνη και τη στοργή επιστράτευσε για να τον πείσει πως δεν του έλεγαν ψέματα τόσα χρόνια. Ο Φαέθων, όμως, του είπε πως τότε μόνο θα πειθόταν, αν ορκιζόταν πως θα του έκανε όποια χάρη του ζητούσε. Ο Ήλιος έδωσε τον πιο ιερό όρκο των θεών, ορκίστηκε στα νερά της Στύγας. Έντρομος άκουσε το νέο να του ζητά να οδηγήσει για μια μέρα το άρμα του, που μόνο αυτός μπορούσε να οδηγήσει. Το άρμα έπρεπε ν' ακολουθεί πάντα το σωστό δρόμο πάνω στον ουρανό, διαφορετικά μεγάλος κίνδυνος θ' απειλούσε τη γη.

   Ο Φαέθων ήταν αμετάπειστος η νεανική του επιπολαιότητα δεν τον άφηνε να σκεφτεί λογικά και ο θεός Ήλιος δεν μπορούσε να του αρνηθεί αφού είχε δώσει το μεγαλύτερο όρκο του. Όταν το πρωί η Ηώ άνοιξε τις πύλες, αυτή τη φορά ο Φαέθων στεκόταν στ' ολόχρυσο άρμα κρατώντας τα ηνία, έτοιμος για τη μεγάλη πορεία. Ανυπομονούσε να μοιράσει το φως και τη ζεστασιά στον κόσμο, τόσο που δεν έδινε προσοχή στις συμβουλές του πατέρα του.

   Μ' ενθουσιασμό έδωσε το σπιρούνισε τα άλογα να ξεκινήσουν και να καλπάσουν στον ουράνιο δρόμο. Γρήγορα, όμως, ο ενθουσιασμός πέρασε και τη θέση του πήρε ο φόβος. Όσο γεροδεμένος κι αν ήταν δεν μπορούσε να κυβερνήσει τ' ατίθασα άλογα, που άρχισαν να τον παρασύρουν. Με πολύ κόπο κρατιόταν κι ο ίδιος πάνω στο άρμα. Το ευεργετικό φως γινόταν τώρα καταστρεπτικό. Το άρμα πολλές φορές πλησίαζε πολύ κοντά στη γη κι οι λάμψεις έβαζαν φωτιά σ' ότι άγγιζαν. Τα δάση καίγονταν κι οι καλλιέργειες καταστρέφονταν. Άλλοτε απομακρυνόταν πολύ και τότε η γη και η θάλασσα πάγωνε και κάθε είδους ζωή έπαυε να υπάρχει.

   Η Γη, μη αντέχοντας άλλο το μαρτύριο αυτό, παρακάλεσε τον Δία να τον σταματήσει. Ο πατέρας των θεών άκουσε την ικεσία της και βλέποντας τον αδύναμο αμαξηλάτη, κατακεραύνωσε το άρμα. 

Ο δύστυχος Φαέθων γκρεμίστηκε κι έπεσε, όπως λένε, στον Ηριδανό ποταμό, στην άκρη του κόσμου. Εκεί, την άλλη μέρα, τον βρήκαν οι αδερφές του και θρήνησαν το χαμό του τολμηρού νέου.  


Επιμέλεια Άρθρου & Φωτογραφίας : Γεώργιος Λυμπερόπουλος